Vertrouwen

Wat is het een mooi en hoopvol woord. Er zit zoveel in. Maar wat betekent het eigenlijk precies? Ik ben er achter dat ik er in ieder geval niet zo heel goed in ben. Controle drang komt ook doordat je vertrouwen tekort komt. Ondanks dat ik heel goed weet waar dit vandaag komt, worstel ik er nog steeds mee. En misschien is dat wel een van de grote levenslessen die Siem mij komt leren.

De afgelopen jaren heb ik moeten vechten, met mijn hoofd. Analyseren, bekritiseren, rekenen, wegen, controleren, observeren en doorzetten. Allemaal eigenschappen die nodig waren. Maar het wordt tijd voor een nieuwe fase. Ik voel het aan alles maar ik vind het lastig hoe dan en wat dan. Ik zit nog in de overgangsfase zeg maar. En ik probeer dat gewoon even te laten.

Ik mag, en MOET misschien zelfs wel, gaan leren vertrouwen op Siem. Als er iets is, wat hij ons geleerd heeft, is het leren vertrouwen. Niet blind. Nee, we storten ons nergens zomaar in met de gedachte "het komt altijd weer goed". Dat is iets te naïef en nog een brug te ver in zijn situatie. Maar ik besef me wel heel goed dat hij mijn vertrouwen afdwingt. Want jeetje mina, waarom heb ik dit nooit eerder gezien? Waarom heb ik me zo bezig gehouden met alle hierboven genoemde eigenschappen en heb ik nooit eerder zo helder mogen zien wat ik nu zie? Want wat heeft dat manneke al veel wonderbaarlijke dingen gedaan. Wat heeft hij iedereen keer op keer verrast. Wat is hij sterk. Wat is hij dapper. En bovenal wat is hij krachtig. Ik was zo druk bezig al deze zaken voor hem te creëren en scheppen dat ik nooit zag dat het er al was. In hem. Als een malle was ik bezig de wereld om hem heen zo gunstig mogelijk te maken. Natuurlijk hebben we daar enorm profijt van en hebben we het ook echt nodig. Praktisch. Bovendien: allerlei lijntjes met mijn eigen ik, mijn verleden en mijn angsten zie ik natuurlijk wel. Het zegt dus veel meer over mij dan over hem. Natuurlijk heeft het hem echt al vaak geholpen, dat hoor ik van meerdere mensen, en ik wil mezelf ook niet helemaal onnodig verklaren, maar Siem kan het heel goed zelf. Veel beter dan ik dacht. Dat besef is langzaam ingedaald. Ik zal blijven doen wat ik doe want ik WIL niet dat hij moet afzien, krachtig en sterk moet zijn. Maar ik mag mijn trots, mijn liefde voor hem, mijn vertrouwen in hem iets meer aandacht gaan geven.

Waar ik eerst helemaal heb toegeleefd naar de symbolische datum van 9 juli, ben ik nu al aan het aanhikken tegen 21 september. Het is gewoon al weer een jaar geleden. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik heb een jaar lang een soort van gezweefd tussen "to be or not to be". Maar ergens in een gesprek tussen mij en Died over de uitzendingen en de wanhoop van toen, viel het kwartje. Of liever gezegd een gulden. Eigenlijk is Siem, net als daar toen in Antwerpen, continu overal doorheen gefietst. Hoe zwaar ook, hoe lang hij ook moest wachten tot de witte jassen de puzzel hadden opgelost, hij deed het. In alle rust en kracht. Of er nou 10, 20 of 30 lijntjes aan hem werden aangesloten, Siem kon het allemaal hebben. Als ik terugdenk aan wat hij allemaal heeft moeten meemaken in amper een maand tijd, breekt mijn hart. Maar ik moet dit steeds meer los gaan laten. Hoe weet ik nog niet.

Ik kan me nog herinneren dat ik na ongeveer een dag of 4/5 op de IC brak. Ik kon de hele dag alleen maar huilen en zo ook toen ik een uurtje even helemaal alleen met hem was. Nou ja, op de verpleging na natuurlijk die elke 5 minuten wel weer iets moesten doen. Died ging even slapen. Die dag was daar Conny. Een verpleegkundige die voor de 2e of 3e dag voor hem zorgde en heel toegankelijk was. De dag daarvoor was letterlijk de hel losgebarsten. Een ander kindje, 2 bedden naast Siem, kreeg het lastig. Het was nog maar een baby. Conny moest bijspringen want zij was senior, senior, senior verpleging en reanimatie. Ik heb de deur dichtgedaan en dankte de kosmos met heel mijn hart dat wij een afsluitbare kamer hadden. Ik zag andere ouders met de koptelefoon op zitten en zag de ene na de andere witte jas voorbij rennen. Op een moment stond de voltallige IC bij ons voor de deur. Ook hoorde ik de moeder van het meisje huilen. Het was meer dan verschrikkelijk. Na een half uurtje kwam Conny met natte ogen terug en begon Siem zijn medicijnen af te wegen. Het gesprek wat daarop volgde tussen haar en mij was een gesprek wat ik nooit heb willen voeren, zo in levende lijve, in real life. Maar het gebeurde. Het kindje was plotseling overleden. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik daarbij was. Ik kan niet omschrijven wat dat doet. Ik kan ook niet omschrijven hoe intens je dan met deze ouders meeleeft, wat je voelt, kijkend naar je eigen kind en je je schuldig voelt dat hij nog leeft. Conny vond het bijzonder dat ik aandacht voor haar kon hebben en wilde professioneel blijven. Dat bleef ze ook en ik ook, want we moesten "door". Toch liet ze kleine signalen zien van de mens Conny en dat vond ik fijn. We waren gewoon even samen op dat moment. Het is niet te bevatten dat zij dat daar dagelijks meemaken. Het is gewoon bovenmenselijk.

Vanaf dat moment was er een soort van ijs gebroken, hoe banaal dat ook klinkt. Conny vroeg me steeds vaker of ik haar wilde helpen bij de verzorging en we praatten steeds meer over Siem en de zorg voor hem. Zo ook die bewuste middag de volgende dag. Ik kon gewoon niet stoppen met huilen. Ik was zo moe, zo veel ontlading, maar vooral zoveel wanhoop. Hem daar zo te moeten zien liggen. Ik kon het gewoon niet aanzien. Opeens was het gewoon even allemaal genoeg geweest. En Conny kwam bij me zitten. Gewoon zitten. Ze heeft misschien maar 3 zinnen gezegd, maar ze waren allemaal raak. Ze ging niets rationaliseren. Ze ging niets medisch onderbouwen. Ze liet me gewoon moeder zijn. Ze gaf erkenning aan mijn gevoel. Dat het verschrikkelijk WAS. Maar zij heeft me daar, op die stoel in die kamer, al willen laten inzien hoe sterk Siem is. Dat ik vertrouwen moest hebben in hem. Dat het uitzichtloos leek maar dat het uiteindelijk goed zou komen. Zij kon uitzoomen, de zaak overzien. Ik nog niet. Ik was heel bang voor wat ik zag. Ik was bang dat Siem Siem niet meer was. Hij was zo gesedeerd door de cocktail aan drugs dat hij letterlijk moest afkicken. Ook dat is geen pretje om te moeten zien bij je eigen kind. Maar zij zei me dat dit altijd gebeurt en dat het goed komt. Deze wijze les moet ik vaker in praktijk gaan brengen. De stip op de horizon blijven zien. Want Siem kan bijna alles. Het is echt waar. Hoe kan hij 5 jaar niet ontregeld zijn geweest? Hoe kan hij door de OK komen zonder ontregeling? Terwijl hij ook zonder lever zat? Hoe kan hij door de OK komen zonder dialyse? Niemand weet het. Siem kan inderdaad bijna alles...

Het vechten voor hem is deels dus ook omdat ik vecht voor mezelf. Ik kan het simpelweg niet aanzien. Echt niet. Ik voel zijn pijn, mijn pijn. Ik wil helemaal niet dat hij dat moet meemaken. Met man en macht probeer ik trauma's en ellende te voorkomen, met alles wat ik in me heb. Maar soms lukt het niet. Ik heb niet alles in de hand en overkomt het me.

Zo ook zijn pleistertrauma. Siem had 2 lijnen in zijn hals die men te pas en te onpas "verzorgde" wat pijnlijk was, dag en nacht op zijn eigen vertrouwde kamer. Ik zag dat te laat en de oplossing dus ook. Het toppunt was de half wakkere kleine operatie op de PICU waar ik bij was, om zijn lijn te wisselen. Het was in 1 woord verschrikkelijk. Hier liet Siem, ook nadien, trauma en angst zien. Ik breek dan van binnen. Een van de twee centrale lijnen in zijn hoofdslagaders was ontstoken. Het werd onhoudbaar en hij moest er uit. Een acute OK werd geregeld maar er ging van alles mis. Na de OK/ingreep, op de uitslaapkamer moest het een soort van opnieuw. Onder een groen lakentje met veel aaitjes, kusjes en liedjes, heb ik al zwetend samen met Siem gewacht tot het over was. Na afloop kreeg ik een glas water en een telefoon aangeboden om Died te bellen en Siem kreeg een shot medicatie zodat hij alles zou vergeten. Hij wel, hoop ik dan maar.

Op de afdeling moesten deze natuurlijk worden verzorgd... Uiteindelijk heeft onze alertheid er voor gezorgd dat ik na wat adviesgesprekken met de psychiater weer de oude Siem terug begon te zien. En ook dat kwam goed. Weer. Helaas zijn dit maar flarden van alles wat er gebeurd is en moest Siem nog 2 keer onder narcose en heeft Diederik een traumatische, helse Siem ervaren midden in een angstige, donkere nacht. Ik zie me nog gaan op mijn fiets om 1u 's nachts in mijn pyjama Weer. Als je erover nadenkt, is alleen al die 2 maanden, genoeg voor 3 mensenlevens. Inmiddels heeft Siem al 8 mensenlevens doorgemaakt. Kun je nagaan...

Siem heeft laten zien hoe sterk hij is. Letterlijk en figuurlijk. Laat artsen ook eens daar naar kijken als ze enkel zijn minpunten zien. Geen geschreeuw, geen gekrijs, geen gehuil, geen onhandelbaar kind. Hoe kan dat, vraag ik me af? Ik heb het al eerder gezegd: hoeveel hij dan mag achterlopen, wie doet hem dit na? Hoe krachtig, hoe sterk, hoe bijzonder. Siem is echt SuperSiem... Hij verdient wat vaker mijn vertrouwen.