Vaders

De afgelopen tijd is er een bepaalde situatie die steeds terug komt. Ik moet er vaak aan terug denken en het zorgt er gek genoeg voor dat ik me ergens mee verbonden voel. Geen idee waarom dit zo'n indruk maakte want ik verkeer wel vaker in dit soort situaties, misschien niet zo kwetsbaar.

Op de dag van Siems narcose zat ik in de uitslaapkamer te wachten terwijl Siem ‘bezig’ was. Diederik was naar beneden voor broodjes (lunchtijd) en ging op Siem zijn kamer voorbereidingen treffen voor de middag. Hij had Siem weg gebracht tot in de ‘lampjeskamer’ en bleef bij hem tot Siem ‘weg’ was. Ik zou Siem opwachten en bij hem zijn als hij wakker werd. We mochten gewoon wachten in de kamer er naast. De laatste keer dat ik daar was, was voor het eerste biopt na de transplantatie. Over associëren gesproken. De stoel waar ik toen op zat, stond er nog; wat was ik verdrietig toen zeg. Altijd als Siem onder narcose gaat, komt bij mij het tranendal. Iets met machteloosheid en controle uit handen geven. Ook nu gebeurde hetzelfde maar deze keer met een andere reden.

Naast mij stond een ander bed, met een andere patiënt erin, en zijn vader ernaast. Ik schat het jongetje een jaar of elf. Naast zijn bed stond een grote elektrische rolstoel dus ik concludeerde dat hij niet kon lopen. Het manneke kon, vermoed ik, ook niet praten. Zo zie je maar wat voor beeld je zelf vormt en aannames die je doet. Er werd door de anesthesie medewerker volop met vader gepraat en uitgelegd. Het manneke lag al starend maar wel met een tevreden blik de ruimte in te kijken. Met hem werd door niemand een woord gewisseld. Het was een heel mooi, knap, aandoenlijk joch. Vader liet hem filmpjes kijken op zijn mobiele telefoon. Hij hield de telefoon voor zijn zoon, op ooghoogte, de lucht in en zat zo zelf minimaal een minuut of tien, vijftien terwijl zijn zoon moest lachen en soms kronkelde in zijn bed. Ik zat dat zo gade te slaan en vond het beeld zo aandoenlijk en zo liefdevol dat het me naar de keel greep. Het was ook net alsof ik naar mezelf zat te kijken, of naar Died. Ik weet niet of ik het me verbeeld, en te veel projecteer, maar er ging ook iets triests van uit. Vader leek moe, maakte verder geen contact met zijn zoon maar deed wel precies wat hij wilde en wat hem blij maakte. Het manneke leek echt tevreden. Ik was zo geraakt omdat ik deze vader het liefst een dikke knuffel was gaan geven, met al mijn interpretaties van de voor mij onbekende situatie. Zeggen hoe zeer ik hem zie, hem voel en ik voelde een onwijs diep respect voor alle zorg ouders die elke dag doen wat wij doen. Op dat moment, alleen op mijn stoeltje met een bekertje water en een plakje ontbijtkoek (wow, wat tof dat ze dat iedereen aanbieden!), voelde ik me meer dan ooit verbonden met deze groep. Een kosmische verbondenheid waarin respect en liefde de boventoon voert. Heel gek, maar ik was geraakt dit kwetsbare moment van een afstandje te aanschouwen en besefte me hoe zeer dit verborgen is voor velen in de 'normale', snelle wereld.

Waarom ik dit opschrijf? Om alle zorgvaders te eren en in het licht te zetten. Alle vaders die elke dag heel hard werken, met zachtheid, met liefde, met zorg en compassie om zichzelf en hun gezin staande te houden in de koele, kille, harde wereld om hen heen. Om juist vandaag, op de dag van de liefde, even alle zorgVADERS in het zonnetje te zetten, met in het bijzonder mijn lief. Er zijn mannen die rennen, die vluchten, die drinken, die vloeken, die stampen, die sluiten, die sussen, die tieren, die zwaaien. Maar died is er altijd. Altijd. Hij doet alles, alles voor Siem. Elke dag en altijd. Overal. In liefde. Hij gaat ver, net als ik want hij wil simpelweg maar een ding: dat Siem gelukkig is en zich geliefd voelt. Zijn wij perfect? Nee. Doen we alles goed? Nee. Doen andere ouders alles goed? Nee. Maar zolang niemand zich meldt die het beter kan, gaan wij door met wat we doen. En we doen het samen. Samen. Alleen dat is al alles waard want ik zou dit never, never, never nooit niet alleen kunnen. Waar mijn blokkades komen, neemt Died het over. Waar mijn angsten zich laten zien, gaat Died staan. Waar mijn moeheid verschijnt, zet Died een tandje bij. Waar mijn hoofd me op hol laat slaan, zet Died me op de grond.

Dus dankjewel lieve Diederik dat, ondanks alle zwarte sneeuw, wij samen ons best doen om Siem alles te geven. Dat wij, ondanks onze eigen menselijke crisis, samen zoekende zijn om er het beste van te maken. Dankjewel lieve papa, dat je zo’n ongelooflijk lieve, zachte, gekke, lollige, kalme, goede vader bent voor Siem.

Voor alle zorgvaders: dankjewel dat JIJ er bent.