Trillen in "Amsterdam"

Buigen of breken. Het is een grappig gezegde. Het is ook een waarheid als een koe. Ik besef dat het weergeeft hoe ik me vaak heb gevoeld t.a.v. Siem zijn ziekte. Ik voelde me vaak gebroken. Ik moest mijn meerdere erkennen.

Deze week heeft laten zien wat er gebeurt als ik buig. Je zou het ook meebewegen kunnen noemen. Of zelfs loslaten. In dit geval letterlijk. Loslaten betekent in dit geval iets anders vinden. Tijd. Tijd om na te beven van een orkaan. Zelfs als je al 100 stormen hebt getrotseerd.

Stel je eens voor dat je krampachtig vasthoudt aan de tak van een boom terwijl hij kraakt. Je bent zo bang dat hij breekt, dat je hem nog steviger vast houdt. Je bent bang dat de storm hem zal afbreken en mee nemen, ver weg van jou. Op de wind, waait hij weg. Maar als je de tak loslaat, breekt hij juist niet. Hij kan heen en weer bewegen op het ritme van de storm, om op die wijze precies op zijn plek te blijven; vast aan de boom. Hij buigt en breekt niet af.

Een tak wil van nature aan de boom blijven zitten, daar hoort hij aan vast. Alleen een blikseminslag, een kettingzaak of een orkaan kan een tak van een boom krijgen, een storm meestal niet. Kleine takjes verliest de boom wel in een storm, maar die zaten dan toch al los of waren gescheurd. Die kan een boom wel missen. Onze boom is er nog en de tak ook nog. Flinke scheuren hebben we wel, en we zijn al onze blaadjes verloren. Logisch ook want deze boom staat altijd in windkracht 9. Er is geen storm die overwaait, of af en toe de kop op steelt. Deze boom staat in een winderig en regenachtig klimaat; stormen zijn er elke dag. Dus hij is wel wat gewend inmiddels. Maar toen was er een orkaan, weer. En zelfs toen is hij niet gebroken. Ik dacht zelf dat er wel flinke wortels uit de grond waren gerukt, maar ik heb me vergist. De boom is kaal, kapot en omgebogen, hangt bijna op de grond. Maar de wortels zitten nog voor het grootste gedeelte in de grond. We hebben de boom opgetild, rechtgezet en de wortels weer even stevig aangedrukt. Nu is het simpelweg wachten op de blaadjes. Die gaan vanzelf weer groeien. Tijd.

'Helen'. Ik heb het meerdere keren voorbij horen komen de laatste weken. Dat is vast niet voor niks. Ik ben het een mooi woord gaan vinden, waardevol en betekenisvol maar te weinig gebruikt en onderschat. Helen is nodig. Helen is terugbuigen na een orkaan. Daarom is het niet toevallig dat de boom op de foto mijn uitzicht was deze week. En dat we in onze "retraite" week (lees: slapen, eten, wandelen, netflixen op ONS EIGEN TEMPO) verslaafd zijn geraakt aan een serie over een ziekenhuis. Het is een verborgen wereld, een bijzondere en afgesloten wereld, die wij veel te goed kennen. Samen herbeleven, samen praten, samen huilen en samen lachen. Precies zoals de bedoeling was. Helen. Bezinning. Zonder plan, zonder moeten. Gewoon zijn. En dan zie je dingen die je nooit had gezien als je bleef trekken aan de tak. Hij zou breken. Maar we zijn niet gebroken. De boom is er nog en alleen dat bewijst al dat de boom de sterkste is in zijn soort. En zo ook zijn takken. Maar de boom moet wel verzorgd worden na de orkaan; nieuwe grond, nieuwe voeding en rust. Bijkomen van de schrik, uitrusten. Want hij was al zoveel kleine takjes verloren door al die stormen. Het is zo toepasselijk allemaal, en niet toevallig. Wat een weekje natrillen al niet kan doen...Wij gaan dit redden.