Tijd voor mezelf

Nou, daar is ie dan. Mijn eerste blog in mijn eigen, kleine, persoonlijke stukje ruimte op het grote online web. Behoorlijk spannend. Al meerdere keren ben ik begonnen, maar ook weer gestopt. Regelmatig heb ik op diverse stukjes papier, in allerlei kleine notitieboekjes of in mijn mobiele telefoon allerlei krabbels opgeschreven. Maar nooit kwam het verder dan dat. Nooit had ik er tijd voor.

Het resultaat hiervan is dat mijn hoofd overuren draait. Allerlei gedachten, emoties, gevoelens of ingewikkelde hersenspinsels schieten er elke dag, ieder uur door mijn vermoeide, overbelaste hoofd. Mijn hoofd is namelijk mijn beste maatje. Ik kan daar altijd op vertrouwen. Ze is sterk, niet moe te krijgen en zeer snel. Ze is er altijd en helpt me als ik haar nodig heb. Om het leven te snappen of beter gezegd om de nare dingen van het leven weg te beredeneren. Maar daarvoor moet ze hard werken. Heel hard. Dat kan ze goed maar het wordt tijd dat ze af en toe wat mag loslaten. Loslaten omdat ik haar inhoud op papier ga zetten. Dat lucht op, geeft overzicht, structureert de boel en geeft ruimte voor nieuwe gedachten, emoties en ingewikkelde dingen.

En weet je wat nu fijn is? Om alles wat in mijn hoof zit op te schrijven, moet ik gaan zitten. Echt zitten, en tijd maken. Tijd maken om mijn hoofd leeg te maken, want ze is behoorlijk moe. Ik heb haar 5 jaar lang verwaarloosd; continu veel van haar gevraagd. En ik ben dankbaar, want ze heeft me nooit in de steek gelaten en me ver gebracht. Maar nu is het tijd. Tijd voor tijd voor mezelf.

Ik heb geen idee waar dit allemaal naar toe gaat, wat ik zal gaan schrijven en wat het me gaat brengen. Wel ben ik van plan om tijdens het schrijven GEEN beroep te doen op mijn hoofd. Ik wil graag schrijven zoals het voor mij voelt, zoals ik ben. Het kan dan best voorkomen dat wat ik schrijf, feitelijk niet volledig juist is, voor anderen gek, vreemd, kwetsend of klagend overkomt of dat niemand er wat van snapt. Maar dat is de bedoeling! Het moet eruit! Nuanceren, relativeren, wikken, wegen en twijfelen doe ik de hele dag, echt de hele dag. Daarom ga ik mijn best doen om tijdens het zitten te 'voelen'. Verder niks.

Daarom vind ik het belangrijk om te zeggen dat dit puur mijn emotie is, mijn visie, mijn interpretatie of mijn mening. Verder is het zo dat ons leven geen leuk leven is. Ik kan er om heen draaien of me tijdens het schrijven door alle positieve lichtpuntjes die ik op een dag vind, en waar ik me met al mijn ledematen aan vast klamp, laten beinvloeden. Maar dan is mijn hoofd weer aan het relativeren. Dat ga ik dus niet doen. Iedereen is gewaarschuwd; het wordt dus niet zo heel gezellig. Maar soms is het leven niet gezellig en helaas is dat bij ons chronisch.