Telepathie

Soms gebeuren er op een dag van die kleine, onverwachte dingen. Dingen waar je totaal niet op voorbereid was of op had gerekend. En dan worden die kleine dingen opeens hele grote dingen. Juist doordat ze zo totaal onverwacht zijn. En dan moet je even huilen. Gewoon even huilen. En zitten. Gewoon even zitten.

Dit weekend heb ik voor het eerst iets gedaan, wat ik nog nooit heb gedaan. Hoewel het me enorm veel moeite kostte, het heel onthand, vreemd en egoistisch voelde, ben ik een weekend naar een hotel gegaan. Alleen. Niet met Diederik, niet met een vriendin; alleen! Ik wist me de eerste 3 uur met mezelf geen raad, terwijl ik heel goed alleen kan zijn.

Nou ja, helemaal alleen was ik niet. Mijn beste vriendinnetje, of liever gezegd aangenomen zus, kwam een dagje. We konden heerlijk samen ontbijten, slenteren door de regen en lekker veel eten. We hebben zelfs samen een escape room gedaan; we hebben een uur alleen maar gedacht aan cijfers, codes en een slager die iemand had vermoord. Een dagje gewoon zijn.

De afgelopen 3 weken waren een regelrechte uitputtingsslag. Ongelooflijk in welk tempo en in welke hoeveelheden een mens informatie, gevoelens, activiteiten en veranderingen moet weten te verwerken. Mij lukte het even niet. Het was te snel, te veel. En dat wil echt wat zeggen. Het was een aaneenschakeling van gebeurtenissen die zoveel emoties teweeg brachten, dat ik me zelden zo uit balans voelde of uit mijn kracht gehaald. Ik had opeens zo genoeg van alles. En van iedereen. Ik was het echt even zat. Ik wilde weg, het liefst 6 weken, naar een donkere grot. Maar het werden 3 dagen naar een pas gerenoveerd hotel, inclusief ontbijt.

En daar zat ik dan, op het grote king size bed. Waar ik een week zo naar had uitgekeken, voelde opeens helemaal niet zo comfortabel. Wat ging ik doen? Maar vooral: met wie moest ik praten? Ik voelde me schuldig tegenover Diederik en zelfs tegenover Siem. Ik gunde Diederik ook 'zoveel' luxe en ontspanning. En wat zou Siem aan het doen zijn, behalve ons missen? Ik kwam tot de conclusie dat ik niet goed ben in niet-delen. Ik dacht terug aan afgelopen weken en probeerde me te vermannen. Ik had hier zo behoefte aan! En zo ben ik gaan liggen. Mijn hoofd moest uit, de haast moest er uit. Na een poosje besloot ik dat ik niets moest. Gewoon mijn lijf voelen en mijn behoeftes op dat moment. En zo heb ik de hele verdere middag en avond op die hotelkamer gelegen; in mijn eigen veilige, stille grot. Ik was dood en dood moe.

Terug naar de onverwachte dingen. Toen ik thuis kwam, lag er post. Alleen geadresseerd aan mij. Ik dacht het handschrift te herkennen dus ik heb bewust gewacht met het open maken van het envelopje. Hier moest ik even voor gaan zitten, dat voelde ik meteen. Siem en ik waren nog alleen thuis. Het opruimen van zowel mijn spullen als die van Siem's logeerpartij nam bijna een uur in beslag. Het was al 4 uur in de middag dus ik moest ook al weer bijna het eten en de avond gaan voorbereiden (lees: zijn soep pureren, wegen, uitrekenen, rekenen of je de avond doorkan met sondevoeding omdat je zelf nog moet koken en dus even 2 uurtjes vooruit moet kunnen, je zelfs nog boodschappen moet halen omdat manlief daar helaas niet aan heeft gedacht in zijn "vrije weekend" en daardoor heb je eigenlijk geen tijd om voor 21.00u nog sondevoeding te maken maar dat moest wel want die had de oppas helaas niet gemaakt.). Daarom mocht Siem voor de zoveelste keer voor de TV Woezel en Pip kijken. Het arme kind krijgt zo weinig aandacht als je alleen met hem bent. Dan moet je soms zoveel doen, dat je zou willen dat je 5 armen had. Ik ging naar boven (ik moest toch nieuwe flessen en spuiten halen uit onze huisapotheek op onze slaapkamer) en maakte het envelopje open.

En toen gebeurde het. Mijn lieve, zelfstandige, slimme en mooie vriendin had me een brief geschreven. Zomaar. Om heel veel te zeggen over de aardse, praktische en medische dingen uit mijn leven, maar ze begon en eindigde met liefde. Heel veel liefde. Wat had ik die liefde nodig. Uitgerekend na deze weken, na dit weekend (waarin ik op het punt had gestaan haar te bellen maar echt vond dat ik het met mezelf moest doen) stuurt zij me dit.

Het is altijd al zo geweest: zij ziet mij. Zij voelt mij. We zijn allebei heel verschillend, maar beide zelfstandige, intelligente en zelfbewuste vrouwen. We hebben onze opleiding samen gedeeld. Altijd raakt ze daarom een stukje in mij wat ik zonder haar echt kwijt ben. Ze laat me zijn en geeft alleen maar liefde. Zonder voorwaarden, zonder oordelen. Ze haalt me altijd uit mijn hoofd en naar mijn hart; ik weet nog niet precies hoe maar ze waardeert me gewoon. En op dat moment, die brief met lieve woorden, besef ik dat dit alles is wat ik nodig heb. Iemand die me niet zegt wat ik moet doen, hoe ik het moet doen of juist niet moet doen. Zonder het te weten, raakt ze hiermee de kern van afgelopen weken. Ze is gewoon even lief voor me. Ik zou willen dat ze dichterbij woont. Maar ja, dan is de telepathie er misschien al snel niet meer...