Stilte voor de storm

Overal waar Siem komt of is, kiest hij binnen enkele ogenblikken een favoriet object. Je zou het een fixatie kunnen noemen. Dit koppelt hij aan die situatie of ruimte en slaat dit in zijn hoofdje op, om nooit meer te vergeten. Het muziekdoosje bij oma, de lichtcomputer in het ziekenhuis, het filmpje met de ballon uit de doos, de "douche" waterval in het andere ziekenhuis of de rode auto tijdens het logeren. Zo ook de "doe-doos" in het RmcD Huis. Hij zag hem en heeft hem niet meer los gelaten. Ik heb hem maar achterover gedrukt uit de speelhoek en op de kamer bewaard. Dit principe lijkt hem veiligheid en voorspelbaarheid te geven. De "doe-doos" is het eerste waar hij om vraagt als hij weer 1 stap over de drempel zet.

Onverwacht is het vanaf vrijdagmorgen behoorlijk rustig. Het is goed. Het is stil. En daar word ik onrustig van. Ik zet me schrap voor de eerste tegenvaller. Maar tot nu toe blijft die uit.

Siem's waardes zijn goed en zijn nierwaardes zelfs beter! Wat doet hij het weer anders. Een hele lieve verpleegkundige, die Siem van het eerste uur kent, zei het al treffend: Siem is Siem. En zo is het. Onze eigen SuperSiem. Waar iedereen voorbereid was op alles, hoeft er nu niks. Niks. Siem is in topconditie. We hadden hier helemaal niet hoeven zijn. Hij krijgt pas zondagnacht infuus ter voorbereiding op het nuchter zijn maandag. Na flink wat organisatie en gesprekken, is het stil geworden. En dan ben ik op mezelf aangewezen.

Als het medische circus stil ligt, voel ik pas hoe mijn lichaam er aan toe is. Ik voel dat de spanning zich opbouwt. Juist omdat Siem in topconditie is. Wat doe ik hier? Wat doet hij hier? Ik zie zieke kinderen in bed liggen, ik hoor verschrikkelijke verhalen van allerlei ouders en voel me schuldig. Siem huppelt hier als een fitte kleuter heen en weer over de gangen. Hij voelt zich zichtbaar goed en dat brengt mij totaal uit balans. Is het wel zo nodig? Is het wel de enige optie? Wil hij ons hier iets mee laten zien? Ik twijfel momenteel aan alles. Ik kan het niet helpen maar het is zo. Koudwatervrees? Angst? Een voorgevoel? Mijn hoofd stopt deze emoties snel weg; we doen het preventief. Ik weet het. Om te voorkomen dat hij ooit doodziek in dat bed komt te liggen. Want dat moment gaat komen, door die stomme nieren. Mijn hoofd en hart moeten echt hard vechten deze dagen. Door deze spanning en angst merk ik dat ik niet kan huilen. Ik durf me niet over te geven aan dat gevoel. Het zou echt veel makkelijker zijn geweest als Siem slechte dagen had gehad. Dan weet je weer waar je het voor doet. Nu wil ik hem het liefste oppakken en mee naar huis nemen. Wat gaan we hem in hemelsnaam aandoen? Hij heeft geen flauw idee...

Dus ook ik hou me maar vast aan zijn kleine "doe doos". Het is mijn mascotte. Een houten, ronde doosje waar volgens mij ooit een keer een pinnetje in zat die je door de opening kon bewegen. Deze is volgens mij stuk gegaan en zit nu in het doosje. Daardoor rammelt het doosje, maar niet te hard. Siem rolt hem het liefst alle gangen door. Of neemt hem overal mee naar toe. Ik besef dat Siem het niet van een vreemde heeft. Het liefst neem ik Siem overal mee naar toe. Als mijn eigen kleine "doe-doos". En nu moet ik hem zomaar loslaten. Voor mijn gevoel rol ik hem als een "doe-doos" door de gangen en weet ik niet waar hij tot stilstand komt. Ik ga hem overgeven aan het lot, niet wetende waar, wanneer en hoe mijn kleine, lieve "doe-doos" weer bij mij zal zijn. Ik ben simpelweg plotseling enorm bang. Ik vraag me af of ik morgen durf te rollen...