Hoe gaat het?

Als er een zin is, die symbolisch is voor mijn huidige staat van zijn, dan is het wel de vraag "hoe gaat het"? Deze drie woorden roepen zoveel gedachten op en allerlei emoties, die zo snel voorbij flitsen dat ik uit elkaar wil spatten. Maar vaak komt er niks. Hoe vat ik samen hoe het gaat? Hoe vind ik 2 of 3 korte zinnen die al deze gedachten en emoties bundelen? Ik ben de grens voorbij, HET punt voorbij. Het punt dat hier nog antwoord op te geven is. Soms weet ik het ook echt oprecht zelf niet. En alsof dat nog niet moeilijk genoeg is, vind ik het ook nog eens super lastig om af te stemmen op welk antwoord wie van mij verwacht.

Zo zijn er mensen die heel graag willen praten. Veel praten. Dat je op die ene dag, op dat ene moment dat zij je (soms toevallig) zien, uitgebreid stil met ze gaat staan bij je gevoel, je emotie en die daar ook direct naar vragen. "Zorg je wel voor jezelf? Wat doet dit met je? Hoe gaat het met je?" En die dan "goed" een te kort antwoord vinden. Die dan denken dat ik 'er' niet over willen praten omdat ik een kort antwoord geef. Ik lig niet onder een auto, ik ben niet ziek, Siem is thuis, we doen het nog. Dus "goed" is soms echt de enige samenvatting van mijn huidige staat van zijn. Voor al het andere heb ik nog steeds niet de juiste lading gevonden. Maar dat willen die mensen wel horen. Op dat moment, omdat zij er behoefte aan hebben. Op dat moment. Maar dat wil niet zeggen dat het mijn moment is. Mijn momenten, waarin de woorden (soms ook schreeuwen) en de tranen, en de wanhoop, en de inzichten en gedachten komen, zijn op tijdstippen dat deze mensen heerlijk liggen te slapen of zelf bezig zijn met hun leven. En deze momenten, mijn momenten, zijn er veel. Zo veel, dat ik geleerd heb om deze te parkeren. Want wie wordt er blij van een antwoord op de vraag hoe het gaat om 05.00u 's ochtends? Een kort antwoord, zegt dus niets over de hoeveelheid emotie die er is. Of niet is in hun ogen. Soms zijn emoties echt te veel om te benoemen. Echt. Omdat je ze hebt moeten parkeren in de waan van alle dag. Zelfs voor een prater als ik, voor een denker als ik, is een tsunami, een orkaan, soms alleen maar samen te vatten in 1 woord. Het alternatief is, dat ik pas klaar ben met praten na 2 weken. Maar ik geloof niet dat iemand het geduld heeft om 2 weken met mij op vakantie te gaan...

Dan zijn er ook mensen die dezelfde vraag stellen maar eigenlijk uit verplichting. Mensen die niet eens op je antwoord wachten en juist het liefste willen dat je antwoord met dat ene woord "goed". Dan kunnen ze door, hebben ze hun geweten gesust, en aan hun verplichting voldaan. En als ik dan de fout maak, om op die mensen te projecteren wat de eerste categorie van mij verwacht (praten), dan gaat het ook mis. Soms kan ik dus net even niet inschatten of degene die de vraag stelt nu wel of niet wil praten, of die nu wel of niet mijn echte 'ik' wil zien, en of die nu wel of niet vindt dat ik meer emotie moet laten zien. Als ik ten onrechte inschat van wel, of omdat de vraag toevallig samenvalt met 'mijn moment' van emotie, en ik geef een ander antwoord dan "goed", dan krijg ik een hele waterval aan goed bedoelde adviezen over me heen. Waar de eerste categorie mensen mij vertelt dat 'het' ook niet goed mag gaan, dat ik stil mag staan bij mijn emoties, dat ik moet praten, gaat de tweede categorie mensen mij vertellen dat ik positief moet blijven, moet kijken naar wat ik wel heb, en vooral niet te lang moet praten op dit moment want wie zit er te wachten op ellende? Deze mensen komen ook minder, zie je minder, want dit zijn gezelligheidszoekers. Ze zijn op zoek naar ontspanning na een zware werkweek, naar positiviteit en vrolijkheid. Deze mensen beseffen nog niet dat dit compleet uit ons leven is verdwenen en we zelf op zoek moeten gaan naar elk lichtpuntje... Deze mensen komen alleen als er een feestje is, een BBQ of een uitstapje. Deze mensen komen al met een knoop in hun maag naar me toe om me de vraag te stellen. Een "goed" doet ze weer opgelucht ademhalen.

En zo klooi ik maar wat aan.. Alleen al om steeds te schakelen tussen de verschillende categorien mensen en in te schatten welk antwoord ze willen horen, maakt me nog meer moe. Waarschijnlijk net zo moe als die mensen worden van het durven stellen van de vraag... Want wat een beladenheid hangt er inmiddels aan vast.

Weet je, soms zijn dingen in het leven ook echt feitelijk te ingewikkeld om samen te vatten in een kort antwoord en soms zijn dingen in het leven ook feitelijk zo complex, dat je echt even niet weet hoe het gaat. Zouden beide categorie mensen dat antwoord accepteren op de vraag hoe het gaat: "Ik heb geen idee"?

Afijn, hoe dan ook; voor beide categorien mensen is er in ieder geval 1 gemeenschappelijke noemer. Onwetendheid. Onwetend over ons leven, onwetend over de ziekte van Siem, onwetend over het zorgstelsel in Nederland, onwetend over de protocollen in een ziekenhuis, onwetend over de wet- en regelgeving in de zorg en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Welk antwoord ik ook geef, de inhoud van het gesprek komt altijd wel op een punt waaruit blijkt dat mijn wereld niet die van de ander is. Dat de ander niet snapt waar ik het over heb, of om verduidelijking vraagt. Altijd komen er nog meer vragen over de dingen die ik vertel. Dan moet ik uitleg geven over 1 of meerdere van bovenstaande onderwerpen (die al niet sexy en gezellig zijn dus de ander wordt daar ook moe van waardoor ze nog minder zin hebben om er naar te luisteren). En daar word ik zo moe van. Soms wel 20 keer dezelfde vraag beantwoorden van diezelfde persoon, of soms wel 10 keer op een dag als ik 10 verschillende personen spreek over hetzelfde onderwerp.

Daarom voelt het voor mij als een verademing om te praten met een klein clubje mensen die 'het' snappen. Waar geen kostbare tijd en energie verloren gaat aan uitleggen hoe 'het' in elkaar steekt (want jeetje wat is het ingewikkeld), maar die gelijk weten waar je het over hebt. Andere zorgmoeders uit "het vak", of verpleegkundigen, of beleidsadviseurs, of coordinatoren van alles wat te maken heeft met intensieve kindzorg. Als die mensen mij de vraag stellen hoe het gaat, dan hoef ik niet na te denken over een antwoord. Die schrik ik niet af met een technisch verhaal over tarieven, budgetten, tijdschema's, medicatielijsten of protocollen van een ziekenhuisafdeling. Die snappen dit dus kan ik die hele uitleg overslaan. En het beetje energie wat ik soms nog over heb, kan dan gaan naar het antwoord op de vraag hoe het ECHT gaat.

Voor iedereen die ECHT wil weten hoe het gaat, kan ik 2 boeken aanraden om te lezen (zie foto's). Deze boeken hebben voor mij zoveel betekend. Ze zeggen (bijna) alles. Een kijkje in een andere wereld, onze wereld. Want als je iets onmenselijks moet doen, elke dag weer, jaar in jaar uit, dan weet je soms gewoon even niet hoe het gaat. Want eigenlijk gaat het niet....