De racebaan

Soms krijg je van die kleine signalen, kleine symbolen voor geluk. In ons geval is het een prachtige en passende metafoor.

Het zal duidelijk zijn door mijn andere blogs dat ik (wij) worstel(en). Met alles. Worstelen met de snelheid waarmee iets onmetends groots je leven verandert; de snelheid waarmee alles wat je kent, wilt en voelt compleet ondergeschikt wordt aan zoiets als een ziekte. Worstelen met de eenzaamheid die dat met zich mee brengt, het ondergeschikte eigen verdriet en de allesomvattende vermoeidheid. Kortom: worstelen met je eigen leven wat ongevraagd en ongewenst wordt geleefd door medici, voorschriften, tijdschema's, hulpverleners, wet- en regelgeving, protocollen, formulieren en instanties.

Het hele proces van de afgelopen maanden voelt voor mij als een ommekeer, ingezet op 9 juli. Het openbreken van onze kleine, verborgen wereld, groots via de media het land in, was iets waarover wij lang hebben getwijfeld. Maar de situatie rondom Siem liet ons toen weinig keuze. Er was geen donor en we hadden er een nodig. Toen ik het eerste telefoontje kreeg van de redactie van het programma, zittend op het stenen randje van de plantenbak in de hal van het Erasmus, wist ik het. Daar begon het; de ommekeer. Iets of iemand had ons gehoord, gezien en al ons geploeter, getrek en gevecht was niet voor niks. Eindelijk. Ik kan niet omschrijven hoe dankbaar ik ben dat we die kans hebben gekregen. Meerdere mensen zijn onmisbaar geweest in de keten, die verschillende schakels aan elkaar hebben verbonden. Ik ben ze voor eeuwig dankbaar.

Hoewel ons leven al voelde als een "rollercoaster", is toen de echte achtbaan begonnen. Of liever gezegd, racebaan. Want wat ging het snel allemaal, op alle fronten en wat gebeurde er veel. Het enige verschil was dat de racebaan deze keer vooruit ging en zo'n enorme dosis positieve energie in mij los maakte, dat de diep verankerde, depressieve, wanhopige, zwarte steen in mijn ziel een kleine beetje werd los gewrikt. Al een half jaar lang was ik met mezelf (samen met de hulp van anderen) bezig geweest om Siem los te laten, mentaal afscheid van hem te nemen (zowel letterlijk om me voor te bereiden op een verlies als figuurlijk dat ik mijn kind nooit gelukkig zou zien). Ik kan niet precies verklaren waarom dat uitgerekend nu zo actueel was voor mij, maar het voelde gewoon zo. Ik had een diepe behoefte dat ik dat moest doen. Als ik er nu op terug kijk, denk ik dat dat kwam omdat ik behoefte had aan duidelijkheid. Het zweven in het grijze gebied, het leven tussen vrees en hoop, daar kan ik blijkbaar slecht mee omgaan. De control freak die ik ben, wil weten waar ze op moet rekenen... Ik had een toekomstbeeld nodig, hoe slecht en zwart ook, want "niet- weten" is voor mij moeilijker te verdragen dan weten. Het heen en weer geslinger tussen geluk en verdriet, tussen hoop en wanhoop; het putte me uit. Dus ging ik me focussen op het toekomstbeeld: ik raakte er heilig van overtuigd dat het zwartste scenario ging komen en voelde me echt wanhopiger dan wanhopig. Ik kon geen enkel lichtpuntje meer zien. Ik wilde weten of ik dat aan zou kunnen, voelen hoe dat voelt, om te weten hoe sterk ik ben. Ik heb het doorleefd, ik ben er geweest, bij het diepste punt. En precies daar, op die plantenbak, werd mijn toekomstbeeld een andere richting op gestuurd. Ik voelde toen al dat het ging lukken; die donor kwam er en wij gingen iets heel groots doen. Ik heb alle trajecten i.v.m. rouw en verlies gestopt. Ik ging weer vechten voor Siem. Ik kan nog steeds niet goed verklaren dat de knop zo om ging.

De rest is geschiedenis. We zijn in een race auto gestapt en hebben nog nooit zo hard gereden. Waar een achtbaan loopings heeft en kurkentrekkers die je van links naar rechts schudden en waar je kotsmisselijk uit komt, duwde deze race auto ons alleen maar vooruit. Je moest je weliswaar heel goed insnoeren, stevig vasthouden en vooral niet nadenken of je uit de bocht zou kunnen vliegen, maar hij ging enkel vooruit, met een finish in zicht. Daar hield ik van: een duidelijk doel. Met Siem als winnaar. En het is gelukt. We zijn wel uit de bocht gevlogen, en er zijn momenten geweest dat ik vreesde voor de finish, maar Siem was de beste coureur. Hij is blijven sturen en stevig blijven zitten en heeft bewezen dat hij het beste kan auto rijden van ons allemaal. Ik ben zo ongelooflijk trots op hem.

En voor mij voelde de race auto als een verademing. Het heeft mij 180 graden een ander gevoel gegeven. Een gevoel van hoop, van vooruitgang, van erkenning en van liefde. De eenzaamheid maakte plaats voor het ontvangen van heel veel liefde. En wat hadden we dat gemist. De gulle gever van de race auto (lieve Marieke de Boer) heeft het mogelijk gemaakt, de toeschouwers, zoveel mensen die ons hebben aangemoedigd, zoveel helpers die de banden hielpen verwisselen en de baan bladvrij hebben geveegd. De zwarte steen is inmiddels volledig los en heb ik buiten de deur gezet. Af en toe komt hij nog wel eens even op visite maar gelukkig blijft hij niet lang.

En daar zitten we dan; met z'n drietjes op de grond van onze woonkamer. En Siem pakt een doos uit de kast die er al vanaf zijn verjaardag staat. De baan heeft groene en gele stukken met 2 kleine motortjes erbij. Je kunt ze "afschieten" door ze op te winden door heel vaak en hard op een rode pedaal te drukken, waardoor de over de baan schieten, 2 keer over de kop gaan en vervolgens de hele woonkamer door rijden. Voor ons gevoel is het echt "grote jongens speelgoed", heel anders dan het speelgoed wat we al jaren zien. Siem doet goed mee; hij drukt en rent achter de motors aan en heeft dikke lol. Hij vraagt steeds of we het motortje opnieuw willen vastklikken de rode pedaal en zo spelen we echt samen met de racebaan. Daar waar ik afscheid heb genomen van een "normaal" leven, verrast Siem ons door het als een kadootje onverwacht voor ons uit te pakken. Diederik er ik kijken elkaar aan en zonder woorden denken we allebei hetzelfde. Als je allebei moet huilen omdat je "gewoon" met je kind met een racebaan aan het spelen bent, dan weet je wat het is; "gewoon" even een moment van geluk.