De binnen- en de buitenkant

Voor de zoveelste keer de afgelopen weken zit ik voor de laptop. Ik wil schrijven. Maar ook niet. Ik heb zoveel te vertellen, maar tegelijkertijd weet ik niet waar ik moet beginnen. Het lukt niet. Ik voel me leeg. Maar ook zo onrustig vol. Dus schrijf ik dat maar op. In de hoop dat het me ergens brengt.

Waarom voel ik me zo gek? Ik kan er niet bij en dat is nieuw voor mij. Ik ben onrustig, zit in mijn hoofd, wil iets doen, zoek naar to-do lijstjes en mentale doe-dingen.. Zo zit ik om half 9 's ochtends op zondagmorgen al een jaarplanning te maken voor onze verpleegkundigen. Daar, acuut op dat moment moet ik zonder motivatie of argumenten bepalen wanneer wij na 2 jaar weer een weekje weg willen. Op de gaten die overblijven in de overvolle agenda, moeten wij verplicht gaan ontspannen. Want we moeten immers wel goed voor ons zelf zorgen. Ik kies maar wat, in de hoop dat tegen die tijd de corona wat meer toe laat en er geen medische tegenvallers om de hoek komen kijken. Ik wil niet eens naar een drukke plek nu; gewoon met de auto naar mijn hut in de bergen. Zou ook in tijden van Corona moeten kunnen. Ergens in Oostenrijk of zo. Iets wat ik al jaren wil. Het liefst met sneeuw. Maar ja, wat ik wil, zal er ook dit jaar niet van komen vrees ik want de lege plekken in de agenda zijn niet bepaald sneeuwproef. En we "moeten" echt niet wachten tot volgende winter... Ik leg me er maar weer bij neer.

Ik weet het gewoon even allemaal niet. Echt niet. Er is geen doel om aan te werken, alles is achter de rug. En ik werk even niet. Wat betekent dat ik me de hele dag alleen maar met mezelf moet bezig houden, als het "Siem-schema" het even toe laat. Wat nu? Dit was precies de bedoeling, ik weet het. Voor mezelf zorgen, op adem komen, de balans opmaken. Noem het zoals je het noemen wilt maar ik word gek van mezelf. Want zonder rekenen, bellen, mailen, tellen, bestellen, voeding maken, medicatie maken, verwisselen, verschonen, knopen, wegen of opruimen voelt het alsof mijn leven verder niks meer inhoudt. En dat is ook zo. MMA heeft alles opgeslokt, weggespoeld en uitgeput. Langzaam heb je alles uit je leven weg gestreept, alles wat je gelukkig maakte. Familieuitjes? Ik moet het doen met confronterende foto's waar je zelf en je kind niet opstaat. Tot zover het familie gevoel. Dagjes weg met vrienden? Je moet het doen met de confrontatie dat Siem het dagje niet volhoudt of de anderen te veel beperkt. Tot zover sociale activiteiten. Uitwisselen en connecten met je kind? Ik moet het doen met de confrontatie dat ik mijn kind niet eens kan troosten als hij huilt omdat hij niet kan vertellen waar hij pijn heeft. Daaaag moedergevoel. Met je man een volwaardig en passievol huwelijk leiden? Ik moet het doen met de confrontatie dat je niet verder komt dan een duobaan verpleegkunde. Zwaai zwaai partnerrol. Dus wat moet je als alles even stil ligt? Wat moet je dan? Niks. Dus. Helemaal niks. Letterlijk en figuurlijk. Ik ben benieuwd hoe lang ik het vol houd. Geef mij maar weer het "Siem-schema". Dan word ik niet zo kei hard geconfronteerd met het feit dat er verder helemaal geen ene moer meer over is van wie je ooit was..

Meerdere mensen wijzen me er vaak op: denk aan jezelf. Kom uit je hoofd en terug naar je gevoel. Jij bent er ook nog. Zorg voor jezelf. Wat niemand lijkt te begrijpen is dat MMA niet samengaat met Annemarie van Overveld. MMA vraagt een manier van denken, van doen, een leven, wat alles is wat ik eigenlijk niet ben en ook niet wil. Mijn hart dan. Mijn hoofd wel. Die vind het heerlijk. Ze kan helemaal los en wordt flink beloond. Haar harde werk loont keer op keer en brengt Siem heel ver. Maar verder ligt het hart te verpieteren. Plezier, passie, hartstocht, vuur, ontdekkingen, leren; het kan allemaal niet meer. Luisteren naar mijn gevoel en voor mezelf zorgen doet pijn. Want voor mezelf zorgen is mezelf geven waar ik behoefte aan heb. Dit zou betekenen dat ik Siem moet opgeven, mijn huwelijk, en daarmee mijn hele leven. Want ik zelf zou heel graag iets anders willen dan wat er nu is. Een ander leven dan ons leven nu is. Maar dat gaat natuurlijk niet, en het is zoals het is. Het doet dus veel pijn om te beseffen dat je gevangen zit in een leven wat je diep ongelukkig maakt, hoe goed je er ook in bent of hoe goed je het ook kunt. Voor mezelf zorgen, kan ik dus simpelweg niet doen. Daarvoor hou ik te veel van Siem. Ik ben zijn moeder en deze taak is mij gegeven, dus ik zal hem volbrengen ook. Voor mezelf zorgen is dus echt makkelijker gezegd dan gedaan. Zorgen dat ons gezin dit redt, is voor nu meer dan voldoende.

En aangezien ieder mens met dit soort gedachten alleen maar heel depressief wordt, deze blog ook trouwens, hoop ik dat deze fase van leegte snel plaats maakt voor een nieuwe fase... Het brengt me nergens...