Het is zover

Het staat zwart op wit. Ons kind gaat een levertransplantatie krijgen. Ik kan het soms nog steeds maar nauwelijks bevatten, hoewel je er zo hard voor hebt gestreden. Het klinkt zo onwerkelijk maar het gaat echt gebeuren. Ik voel het aan elke vezel in mijn, momenteel oververmoeide en wankele, lijf; dit moment past in het rijtje van ons huis, huwelijk en mijn bevalling. Dit gaat ons leven voorgoed veranderen. September is de maand van de moeilijke, heftige, en wederom vast traumatische, gebeurtenissen. Precies 5 jaar geleden belandden we totaal in shock in onze eerste nachtmerrie en nu mogen we nog een keer. Het heeft nu al geholpen dat we de IC waar hij komt te liggen al hebben gezien. Het haalt de scherpe kantjes er af, merk ik. De uitstraling was zelfs vriendelijk te noemen, of verbloemt het alleen maar het drama wat er zich afspeelt?

De laatste dagen merk ik dat ik er voor het eerst echt aan durf te denken; aan hoe het ons leven zou kunnen veranderen. Het medische circus maakt een iniemienie pietsie ruimte voor emotie; in dit geval hoop. Het eerste, kleine beetje besef daalt langzaam in. Wat nou als het echt beter wordt? Wat nou als Siem zich echt beter zou kunnen voelen? Wat als hij echt langer dan 2,5 uur naar school zou kunnen gaan en we vaker mee kunnen doen aan de leuke dingen van het leven (een dagje weg, naar een dierentuin ofzo)? Of als we gewoon eens kunnen eten wanneer we dat willen, beter gezegd Siem kan eten wanneer hij dat wil? Ik kan er om huilen, aan de gedachte alleen al. Ik durf er eigenlijk helemaal niet op te hopen. Beter van niet...

Positief blijven, positief denken; het is een veel gegeven advies. Ik snap het, men bedoelt het goed. Maar eerlijk gezegd is het meer van toepassing op wat ik denk als ik sommige mensen hoor klagen. Over een paar schoenen dat was uitverkocht, over een hotelbed wat net te hard was of over een familieweekend wat zich in een binnenspeeltuin heeft afgespeeld i.p.v. in een pretpark vanwege het slechte weer. Kom op joh! Positief blijven! Of wat ik denk bij alle discussies over de Coronacrisis en wat we allemaal niet meer kunnen: niet op vakantie naar bepaalde landen, niet naar grote feesten en veel thuiswerken. Dan denk ik: joh, positief blijven! Wij hebben uberhaupt zelden vakantie (in 5 jaar 1 week gehad), laat staan naar verre oorden. Wij kunnen uberhaupt zelden naar een feestje, alleen als ik dit formeel en financieel regel als het budget het toelaat. Thuiswerken zonder radio, tafelvoetbal of bedrijfsborrel doe ik elke dag, ook in het weekend. Blijf toch positief allemaal! Het kan nog zoveel erger. Kijk maar naar de kinderen, verkleumd, onder kleffe tenten in die verre oorden of naar je opa van 80 die in zijn eentje van deze aarde af moet gaan.

Maar goed, ik geef het toe; ook ik ben positief denken een beetje verleerd, laat staan dat ik durf te hopen. Als er geen tegenhanger is voor nare of energieslurpende zaken, kan de batterij niet opladen. Zowel fysiek als mentaal heeft ieder mens een weegschaal. En hierbij gaat het altijd om de balans. De balans tussen wat je energie kost en energie geeft. De situatie van onze zoon is dermate veeleisend, arbeidsintensief en 24 uur, dat je 2 jaar lang elke dag een positief gewichtje op mijn weegschaal moet zetten, wil je de balans enigszins naar de range rondom het midden krijgen. En dan bedoel ik niet onze zoon zelf! En toch, tegenover al dat negatieve gewicht, is er blijkbaar onzichtbaar positief gewicht, wat in 1 klap alles in balans brengt. Het is een combinatie van liefde en kracht. Als ik niet elke dag, al relativerend, op zoek zou zijn naar elk lichtpuntje om positieve kracht uit te halen, zou ik al lang bezweken en bedolven zijn onder de ladingen gewichten. Inclusief de weegschaal!

Dus ik ben enorm blij met mijn iniemienie pietsie beetje hoop wat stiekem mijn gedachten is binnen gedrongen. Dat is pas positief!